Yeni bir dönem yeni bir yönetimi gerektiriyor

Üç yıl gibi kısa bir süre içinde Cargill ve MacMillan aileleri ciddi kayıplar yaşadı: O zamanki Başkan Austen Cargill 1957'de hayat gözlerini yumdu ve üç yıl sonra Yönetim Kurulu Başkanı John MacMillan, Jr. da öldü. Aynı yıl, Austen'den sonra kısa bir süreliğine başkanlık görevini üstlenen Cargill MacMillan da felç geçirdi. Bir anda, ailede şirkete derhal liderlik edebilecek durumda olan kimse kalmadı.

Şirketin yeni bir lidere ihtiyacı olduğunu bilen yeni neslin beş üyesi (James Cargill, Duncan MacMillan, Hugh MacMillan, Whitney MacMillan ve Cargill MacMillan, Jr.) 1961'de ailenin hedeflerini yeniden değerlendirmek için bir araya geldi. Bu beş Cargill ve MacMillan erkeği şirket içinde alt kademelerde çalışmıştı; ancak hiçbiri yeterli yönetim deneyimine sahip değildi ve hiçbiri henüz yönetim kuruluna seçilmemişti. Çalışanlara karşı sorumluluğu, şirketin büyümesini ve Cargill yönetiminin mevcut olan en nitelikli liderlerden oluşması gerektiği görüşünü ifade eden “tepede en iyi yönetim” fikrini tartıştılar.

Hep birlikte, yönetim kuruluna, aileyle olan ilişkisine bakılmadan yeni üyeler seçilebileceğini kabul ettiler. Grup bir bildiri yayımladı: “Yönetim Kurulu'nun elimizdeki en nitelikli kişilerden oluşması gerektiğine inanıyoruz.” Bundan kısa bir süre sonra Sumner B. “Ted” Young (avukat ve yönetim kurulu icra komitesinin kişisel danışmanı), boştaki bir pozisyonu doldurmak üzere seçildi.

Dönüm noktası niteliğinde olan bu karar şirkete, deneyimli bir yönetici ve uzun süredir Cargill çalışanı olan Erwin Kelm'in adını aileden olmayan ilk icra kurulu başkanı olarak verme yetkisini verdi. Daha sonraki zamanlarda bu seçimin paha biçilmez bir seçim olduğu ortaya çıktı; Kelm, şirkete1970'lerdeki hızlı büyüme ve genişleme döneminde liderlik etti ve gelecekteki müthiş lider listesinin (hem aile içinden hem aile dışından) zeminini hazırladı.