Portret lidera: Erwin Kelm

Rok 1960 był dla kierownictwa firmy Cargill bardzo trudny. Gdy prezes Cargill MacMillan został dotknięty ciężkim udarem, a prezes zarządu John MacMillan Junior odszedł nagłą śmiercią, okazało się, że nie ma członków rodziny, którzy mogliby stanąć na czele firmy. Człowiekiem, który przeprowadził organizację przez okres transformacji i kierował ją przez kolejne 17 lat, był Erwin Kelm.

Kelm rozpoczął pracę w firmie Cargill w roku 1933, po ukończeniu University of Minnesota, jako kupiec zajmujący się jęczmieniem. Był on jednym z pierwszych uczestników innowacyjnego programu szkoleniowego mającego na celu przygotowanie zdolnych pracowników do objęcia w przyszłości stanowisk kierowniczych.

Jako kupiec Kelm wypracował własny styl biznesowy. W roku, w którym został zatrudniony, ogłoszono także zakończenie prohibicji w Stanach Zjednoczonych, co spowodowało gwałtowny wzrost popytu na jęczmień do produkcji piwa. Współpraca z browarami była nowością dla wszystkich firm działających w branży, ponadto jęczmień wyróżniał się nieskończoną różnorodnością odmian, mimo to Kelm poradził sobie z tym wyzwaniem i wykorzystał otwierające się możliwości, kupując i składując ziarno na giełdzie zbożowej w Minneapolis. Osobiście wysyłał próbki jęczmienia do browarów, aby zachęcić je do podpisania umowy sprzedaży.

Z czasem Kelm stał się jednym z najbardziej szanowanych graczy w branży handlu jęczmieniem, natychmiast rozpoznawanym na parkiecie po białych rękawiczkach, które nosił w celu ochrony dłoni. „Miałem uczulenie na ziarno pszenicy i za każdym razem, gdy wkładałem dłonie w którąś z próbek, pękała mi skóra, więc zacząłem nosić rękawiczki”, wspomina Kelm. „Upychałem je w kieszeni marynarki. Kiedy zakładałem białe rękawiczki, było to sygnałem, że pojawię się na rynku, więc podnosili cenę. Dlatego zacząłem nosić je przez cały czas”.

Kelm, obdarzony naturalnym talentem matematycznym, stopniowo awansował w hierarchii firmy, doceniany za pewność siebie, wizję i umiejętność aktywizowania zespołu.

Jako prezes Kelm zachował status firmy Cargill jako przedsiębiorstwa prywatnego, co dało kadrze zarządzającej swobodę w zakresie perspektywicznych innowacji. Idea wynajmowania całych pociągów zamiast pojedynczych wagonów zrewolucjonizowała branżę transportu płodów rolnych. Dzięki stworzeniu sieci nowych terminali transportowych i wykorzystywaniu pociągów liczących 115 dużych wagonów samozsypnych koszty przewozów kolejowych w firmie Cargill spadły o 50 proc.

„Nie obawialiśmy się zmiany. Chętnie wypróbowywaliśmy nowości. Nie ulega wątpliwości, że rachunek ekonomiczny skłania ludzi do innowacji”
— Erwin Kelm, prezes firmy Cargill

Pod jego innowacyjnym, stanowczym kierownictwem firma nabrała dynamiki i rozwinęła się globalnie — powstały wówczas nowe zakłady w Ameryce Południowej, Europie i Azji. Dzięki przejęciom Kelm wkroczył na nowe obszary działalności, takie jak branża stalowa, zarządzanie ryzykiem, sektor paszowy i branża solna — każdy stanowił naturalne przedłużenie pierwotnych kompetencji firmy Cargill w branży zbożowej.

Pod koniec tzw. epoki Kelma miał on na koncie wiele sukcesów — pod jego kierunkiem Cargill rozwinął się z krajowej firmy zbożowej w globalne przedsiębiorstwo przecierające szlaki w międzynarodowym handlu towarowym.

Pozostawiając dziedzictwo znane jako niezwykle pomyślna „epoka Kelma”, prezes wraz z zespołem świętuje w 1977 r. w szkockim Perthshire swoje odejście na emeryturę.