Zespoły trakcyjne — wspaniała innowacja firmy Cargill

W 1966 r. linia kolejowa Illinois Central Railroad (ICR) szukała partnera do realizacji innowacyjnego pomysłu. Zamiast wypożyczać pojedyncze wagony do transportu zboża chciała wynająć cały pociąg. Zdając sobie sprawę, że wykorzystanie „zespołów trakcyjnych” pozwoliłoby zdecydowanie obniżyć koszty transportu oraz uwolniłoby rolnictwo i handel na całym terytorium Stanów Zjednoczonych, w firmie Cargill zdecydowano się na nawiązanie współpracy. Oznaczało to jednak konieczność zgromadzenia ogromnej ilości zboża — wystarczającej do wypełnienia ponad 100 wagonów — w bardzo krótkim czasie.

Nigdy jeszcze nie próbowano zrealizować podobnego przedsięwzięcia z ziarnem. Logistyka i opłaty taryfowe sprawiały, że transport kolejowy się nie opłacał. Ponadto plony były dostępne tylko w skoncentrowanych ilościach i jedynie przez kilka tygodni w okresie zbiorów. Ponadto w przypadku zbyt długiego przechowywania zbożu groziło zepsucie. Zgromadzenie i przechowanie odpowiedniej ilości ziarna oraz załadowanie nim 100 wagonów było dużym wyzwaniem.

W firmie Cargill wiedziano, że dzięki wykorzystaniu zespołów trakcyjnych można obniżyć koszty transportu nawet o 50 proc. Ale zdawano sobie także sprawę, że nowe szlaki transportowe będą wymagać nowego typu lądowego terminala transportowego. Wcześniej firma wykorzystywała do transportu głównie krajowe drogi wodne i wynajmowała pojedyncze wagony.

Doceniono jednak możliwość uzupełnienia szlaków wodnych kolejowymi, zapewniając jednocześnie rolnikom z gospodarstwami położonymi w głębi lądu dostęp do rynków globalnych. Dostrzegając ogromny potencjał związany z umożliwieniem większej liczbie rolników efektywniejszego dostarczania zbóż na rynek, firma Cargill przyjęła wyzwanie związane z zespołami trakcyjnymi.

Aby zgromadzić partię zboża pozwalającą na zapełnienie ponad 100 wagonów wzniesiono nowe obiekty i opracowano nowe techniki. W celu zwiększenia możliwości produkcyjnych firma zbudowała na Środkowym Zachodzie Stanów Zjednoczonych łańcuch nowych zakładów produkcyjnych i obiektów magazynowych. Opracowano sprzęt napowietrzający i suszarnie niezbędne do przechowywania ziarna oraz utrzymywania go w doskonałym stanie długo po zbiorach. Ponadto firma Cargill zainwestowała w nowy terminal eksportowy o pojemności 3,6 mln buszli na obrzeżach Gibson City w stanie Illinois.

W końcu zimą 1967 r. prezesi firm Cargill i ICR mogli obserwować odjazd ze stacji Gibson City pierwszego zespołu trakcyjnego ze zbożem, składającego się ze 115 wagonów załadowanych po same brzegi. Zespół, przewożący 400 tys. buszli zboża z Illinois, zmierzał ku terminalowi eksportowemu firmy Cargill w Baton Rouge w stanie Luizjana — zgodnie z planem miał wrócić do Gibson City po zaledwie pięciu dniach.

Zespół trakcyjny firmy Cargill, liczący 115 wagonów przewożących 400 tys. buszli zboża z Illinois.
 

Dyrektorzy firmy Cargill i linii Illinois Central Railroad wspólnie świętują debiut zespołu trakcyjnego.

W podróży zdarzyły się poważne komplikacje: pod ciężarem całkowicie załadowanego pociągu zawalił się most kolejowy, w wyniku czego 14 wagonów wykoleiło się. Mimo tych problemów przedsięwzięcie uznano w firmie Cargill za sukces. W kolejnym roku zrealizowano co najmniej 56 kursów w obie strony i dostarczono do Baton Rouge ponad 22 mln buszli zboża. Wkrótce potem firma Cargill otworzyła dwa kolejne terminale transportowe w głębi lądu: w Tuscola w stanie Illinois oraz w Linden w stanie Indiana.

Zespoły trakcyjne zrewolucjonizowały branżę zbożową, a firma Cargill odegrała w tej dziedzinie kluczową rolę. Z czasem nowe obiekty i sprzęt napowietrzający jeszcze bardziej zwiększyły możliwości przewozowe i dostępność pociągów, umożliwiając zaspokajanie popytu przez cały rok. Wynajmowanie zespołów trakcyjnych stało się standardem w przypadku transportowania towarów masowych i wpłynęło na dynamiczny rozwój rolnictwa w kolejnych latach.