Een nieuwe manier om wereldwijde markten te bedienen over het water 

In 1954 kondigden Canada en de VS aan dat ze zouden samenwerken om de St. Lawrence Seaway vóór 1959 te verdiepen en te verlengen. Verbeteringen aan dit brede kanaal, dat de grens vormt tussen het zuiden van Quebec en het noorden van de staat New York, zou het transport vanaf de Great Lakes naar de Noord-Atlantische Oceaan aanzienlijk verbeteren.

Dit nieuws bereikte ook de directeur van Cargill, John MacMillan Jr, die op zoek was naar nieuwe manieren om wereldwijde markten te bereiken. Waar de vorige decennia werden gedefinieerd door graanelevators langs Amerikaanse spoorwegen, zouden de komende jaren in het teken staan van de ontwikkeling van havens aan internationale waterwegen.

Dankzij de nieuwe transportroute via de St. Lawrence Seaway deed John Jr. de grootste bedrijfsinvestering tot nu toe: de bouw van een haventerminal bij Baie Comeau aan de monding van de St. Lawrence-rivier. Meerdere locaties werden overwogen maar uiteindelijk kreeg Baie Comeau de voorkeur vanwege de toegankelijkheid, bestaande haveninfrastructuur en de nabijheid bij de Saint Lawrencebaai. Hoewel andere delen van de Seaway dichtvroren in de ijskoude winters, bleven de wateren rond Baie Comeau open, waardoor Cargill het hele jaar door toegang had tot de Atlantische Oceaan.

Bushels worden gelost van duwbakken (1), gewogen en in opslagsilo's gestort (2-3). Graan wordt vervolgens geïnspecteerd (4) en gewogen voor oceaangaande schepen (5-6).

Tegenwoordig is het nog steeds de grootste overslagterminal van Cargill in Noord-Amerika, met een elevator voor 13 miljoen bushel en een opslagcapaciteit van 440.000 metrische ton graan. Bouwen bij Baie Comeau was slechts een van Cargill's initiatieven om te voldoen aan de groeiende internationale vraag naar Amerikaanse producten. Door deze nieuwe toegang tot de Atlantische Oceaan kwamen hoogwaardige granen wereldwijd beschikbaar voor onvoldoende bediende regio's en regio's met voedseltekorten.